Drogi Rodzicu!

10 zdań, których Twoje dziecko nigdy nie powinno usłyszeć!

1.Nie lubię Cię! Nie kocham Cię!

Twoje dziecko zawsze powinno mieć pewność, żę niezaleznie od tego, co zrobi i jak się zachowa, ty zawsze będziesz je kochać. Tak buduje się poczucie bezpieczeństwa u dziecka.

2.Nie dasz rady!

W żadnym wypadku nie mów dziecku, żę sobie z czymś nie poradzi, bo straci wiarę we własne siły.

3. On już to potrafi a Ty jeszcze nie!

Nie porównuj w ten sposób swojego dziecka do rodzeństaw ani rówiesników. Dajesz mu do zrozumienia, że jest gorszy od innych.

4. Jesteś leniem/kłamczuchem.

Czasem wystarczy raz przypiąć dziecku etykietę, a zostanie z nią do końca życia. Unikajmy tego!

5.Jeśli będziesz niegrzeczny, odejdę i już mnie nigdy nie zobaczysz!

Takimi słowami możemy odebrać dziecku poczucie bezpieczeństwa  i wywołać chroniczny  lęk.

6. Daj spokój, nie płacz już!

Dziecko nie powinno tłumić emocji, powinno mieć możliwość wypłakania się zawsze, gdy tego potrzebuje.

7.Jak tata wróci do domu, to dostaniesz za swoje!

Wypowiadając takie słowa, dajesz dziecku do zrozumienia, że sobie nie radzisz i tracisz w jego oczach. Przestaniesz być dla dziecka autorytetem. Powrót ojca do domu będzie mu się kojarzył z czymś nieprzyjemnym.

8. Wstawaj! Nic Ci nie jest!

Może dla nas lekko  zdarte kolano nie jest problemem. Dziecko widzi to inaczej. Zamiast mówić, że nic się nie stało, pogłaszcz dziecko i powiedz, że przestanie boleć.

9. Obiecuję Ci!

Jesli nie jetseś pewny, że dotrzymasz obietnicy, nie obiecuj!. Zawiedzione dziecko może mieć problem  z zaufaniem do Ciebie.

10. To Twoja wina!

Dzieci bardzo przeżywają takie słowa!. Wzmacnia to jego poczucie winy i w przyszłości może czuć się niepewnie wykonując proste czynności.

Dość częstym problemem współczesnej młodzieży, ale równieź dzieci jest uzaleznienie od telefonu czyli FONOHOLIZM.

Uzależnienie od korzystania z telefonu może doprowadzić do:

zaniku pasji i zainteresowań

osłabienia więzi rodzinnych

trudności w nawiązywaniu relacji

niskiego zasobu słownictwa

zaburzenia finkcji biologicznych, np. snu

zaniedbywania obowiązków

pogorszenia wyników w nauce

Jak uchronić dziecko przed uzależnieniem od telefonu:

nie dawaj dziecku telefonu do zabawy, aby je czymś zająć

kontroluj czas, jaki dziecko spędza przed telefonem

ustal granice:  kiedy można korzystać z telefonu a kiedy jest to niedozwolone (np. podczas spozywania posiłków)

dawaj dziecku dobry przykład, nie korzystaj z niego podczas jedzenia, kąpieli itp.

uświadamiaj dziecko, że telefon może być szkodliwy dla naszego zdrowia, gdy znajduje się zbyt blisko  łóżka, wtedy, gdy śpimy

pokaż dziecku takie aplikacje, które czegoś uczą

uświadom dziecku, żę większość portali społecznościowych ma ograniczenia wiekowe

Uzależnienie dziecka od telefonu może przejawiać się takimi zachowaniami jak: ataki paniki, agresja, uczucie niepokoju lub rozdrażnienie wtedy, gdy próbujemy dziecku ograniczyć kontakt z urzadzeniem. Nadużywanie telefonu może prowadzić do notorycznego zmęczenia, niewyspania, problemów z koncentracją, zaburzeń mowy.

Drodzy Rodzice!

Rodzina jest miejscem, gdzie dziecko doświadcza pierwszych kontaktów z otoczeniem. Rodzice są dla dziecka wzorem, z którym się identyfikują. Często od swoich rodziców przejmujemy zachowania  i reakcje, które powielamy w kontakcie z własnym dzieckiem..

Wyróżniamy kilka postaw rodzicielskich:

POSTAWY POZYTYWNE:

1. Akceptacja dziecka- rodzica stara się poznać potrzeby dziecka i je zaspokaja. Daje dziecku do zrozumienia, żę jest cenione i kochane. Przyjmuje dziecko takie, jakie ono jest, z zaletami i wadami, możliwościami i trudnościami w różnych dziedzinach. Rodzic akceptujący jest empatyczny  i tolerancyjny, lecz nie bezkrytyczny wobec dziecka i jego zachowań. Nie ukrywa uczuć wobec własnego dziecka.

Dziecko czuje się bezpieczne, jest pogodne i odważne. Potrafi wyrażac swoje uczucia, nawiązuje trwałe więzi emocjonalne.

2. Współdziałanie z dzieckiem-rodzic wykazuje ciągłe zainteresowanie tym, co dziecko robi, jego zabawą, nauką. Angażuje dziecko w obowiązki domowe, adekwatnie do jego wieku i możliwości. Daje dziecku prawo do wyrażanai swoich opinii i decydowania o sprawach bliskich.

Dziecko jest ufne, wytrwałe w dążeniu do celu, Jest zdolne do współdziałania i podejmowania zobowiązań. W rodzinie czuje się potrzebne i wartościowe.

3. Dawanie dziecku rozumnej swobody-rodzic obdarza dziecko dużą wolnością i swobodą, a przy tym rozsądnymi wymaganiami, obowiązkami i zaufaniem. Utrzymuje swój autorytet.

Dziecko jest samodzielne i odpowiedzialne za siebie i swoje postępowanie. Z łatwością przystosowuje się do różnych sytuacji społecznych , jest pomysłowe. Współdziała z rówieśnikami. Podejmuje próby pokonywania trudności.

4. Uznanie praw dziecka- rodzic pozwala dziecku na samodzielne działanie, dając mu jednoczesnie do zrozumienia, żę jest za to działanie odpowiedzialne. Wspólnie z dzieckiem uzgadnia jego prawa i obowiązki. Kieruje dzieckiem, tłumacząc, wyjaśniając i sugerując bez narzucania swojej woli. Szanuje dziecko i jego indywidualne cechy, stawia dziecku wymagania zgodne z jego możliwościami rozwojowymi. Trktuje dziecko jako równoprawnego członka rodziny.

Dziecko zna swoje ograniczenia, wie czego się od niego oczekuje i stara się te oczekiwania spełnić. potrafi wyrazić swoją opinię, uznaje prawa innych. Jest samodzielne, solidarne i lojalne.

POSTAWY NEGATYWNE:

1. Postawa unikająca-rodzic jest bierny, uległy i obojętny uczuciowo. Nie zaspokaja potrzeb emocjonalnych dziecka. Ignoruje dziecko, nie lubi z nim przebywać. Zaniedbuje dziecko uczuciowo i opiekuńczo, a takżę pod wzgledem stawianych dziecku wymagań.  Jest niekonsekwentny w przestrzeganiu zasad. Wykazuje beztroskę, lekkomyślność, aż do braku odpowiedzialności.

Dziecko odczuwa braki w zaspokajaniu potrzeb uczuciowych. Jest niezdolne do nawiązywania trwałych więzi. Jest nieufne, bojażliwe, konfliktowe w kontaktach z ludźmi. Ma trudności w koncentracji uwagi. Nie jest wytrwałe w działaniu.

2. Postawa nadmiernie chroniąca- rodzic jest przesadnie opiekuńczy, pobłażliwy i troskliwy. Wyręcza dziecko, utrudnia mu samodzielność. Jest bezkrytyczny w stosunku do dziecka, uważą je za wzór doskonałości. Ulega dziecku, toleruje jego niewłaściwe zachowania. Zaspokaja jego kaprysy. Chroni dziecko przed trudnościami i wysiłkiem. Rozwiązuje za dziecko jego problemy. Ogranicza swobodę dziecka. Jest wścibski, rozpieszcza dziecko, panicznie się o nie boi.

Dziecko wykazuje opóźnienie dojrzałości emocjonalnej i społecznej. Jest niesamodzielne, zarozumiałe, zbyt pewne siebie, awanturnicze. Jest bierne a zarazem nieustępliwe. Czesto wykazuje cechy osobowości infantylnej.

3. Postawa odtracająca- rodzic dominuje nad dzieckiem, otwarcie je krytykuje., nie dopuszcza do głosu, okazuje jawną wrogość. Stosuje surowe kary, ma wobec dziecka represyjne żądania. Często dziecko jest dla rodzica ciężarem, przeszkodą w spełnianiu planów i wbudza jego niechęć. Zaniedbuje dziecko, często opiekę nad dzieckiem powierza innym osobom lub instytucjom.

Dziecko jest nieposłuszne i agresywne. Rozwój uczuć wyższych jest na niskim poziomie. Wykazuje zachowania antyspołeczne. Jest konfliktowe, kłotliwe, gniewne. Czasem bywa niezaradne życiowo, a przy nagłym odrzuceniu może wykazywać zaburzenia nerwicowe. 

4. Postawa nadmiernie wymagająca- rodzic ma względem dziecka wysokie aspiracje. Stawai mu wygórowane wymagania, zmusza je do dostosowania się do wytworzonego przez siebie wzoru. Wypełnia dziecku cały czas wolny, nie liczy się przy tym z jego możliwościami, nie szanuje jego indywidualności ani praw. Ogranicza jego samodzielność i swobodę, narzuca mu swoją wolę, zmusza, stosuje sztywne zasady i kary. Często krytykuje dziecko, gdyż ono nie spełnia jego oczekiwań.

Dziecko jest lękliwe i uległe wobec innych. Nie wierzy we własne siły. Żyje pod presją, jest podatne na frustrację. Ma problemy z koncentracją uwagi, jest pobudliwe.

Postawy obojga rodziców wobec dziecka nie zawsze bywają tego samego typu. Dobrze byłoby jednak, aby zmaierzenia rodziców nie były rozbieżne i przeciwstawne, a oparte na wzajemnej akceptacji i szacunku do siebie i  dziecka. Wówczas jest szansa na to, że nawet odmienność typów postaw matki i ojca nie będą miały szkodliwego wpływu na dziecko, a będą źródłem większego bogactwa doznań emocjonalnych.

Drogi Rodzicu,

w każdym dziecku  drzemie jakiś talent.  Ciekawość świata, chęć poznawania są wpisane w naturę dziecka.  Ważne jest, by  odkryć potencjał, który ma młody człowiek, a potem go rozwijać.

1. Jeśli Twoje dziecko lubi rysować, malować, lepić z gliny. Jesli poprzez sztukę wyrażą swoje uczucia, zauważa szczególy i barwy, których inni nie dostrzegają, to być może ma TALENT ARTYSTYCZNY

2. Gdy Twoje dziecko pisze wiersze, piosenki, wymyśla opowiadania, stawia dużo pytań. Lubi eksperymentować, potrafi w nizwykły sposób wykorzystywać znane materiały i środki. Ubiera się oryginalnie, to przejawia TALENT TWÓRCZY

3. Jeśli Twoje dziecko lubi naśladować innych, odgrywać różne role, potrafi porozumiewać się za pomocą gestów, mimiki twarzy. Jeśli dobrze czuje się na scenie, lubi występować w przedstawieniach, być może posiada  TALENT AKTORSKI

4. Gdy zauważysz, że Twoje dziecko szybko operuje cyframi, liczbami, jasno i zwięźle odpowiada na pytania, nie ufa intuicji, tylko chce dowodów, wykazuje upór w rozwiązywaniu zadań, to przejawia TALENT MATEMATYCZNY

5. Jeśli Twoje dziecko lubi być w centru uwagi, jest pewne siebie, ma dużo pomysłów, przez inne dzieci uważane jest za przewodnika, to być może ma TALENT PRZYWÓDCZY

6. Gdy Twoje dziecko jest energiczne, aktywne ruchowo, uwielbia gry i zabawy sportowe oraz  lubi rywalizację, to przejawia TALENT SPORTOWY

7. Jeśli Twoje dziecko wyraża się jasno i precyzyjnie, lubi wszelkiego rodzaju eksperymenty, nurtują go pytania: co? i dlaczego?, być może ma TALENT NAUKOWY

8. Gdy Twoje dziecko lubi konstruować, budować z klocków, rozkłada przedmioty na części, ma zdolności matematyczne, to przejawia TALENT TECHNICZNY

9. Kiedy Twoje dziecko ma poczucie rytmu, lubi śpiewać, tańczyć, chetnie słucha muzyki , to przejawia TALENT MUZYCZNY

Pozwól swojemu dziecku doświadczać świata oraz popełniać błędy. Jesli odkryjesz u swojego dziecka jakieś zdolności, nie wywieraj zbyt dużej presji i nie miej zbyt dużych oczekiwań. Zastanów się, czy to przypadkiem  nie Twoje ambicje są najważniejsze. Uzdolniony sportowo chłopiec nie zawsze musi chcieć być piłkarzem, jak marzy się jego tacie. Pomóż dziecku rozwijać jego potencjał, ale daj mu też czas na ,,bycie dzieckiem".

Chwal swoje dziecko, traktuj je poważnie i wzmacniaj jego wiarę w siebie.!

 

Droga Mamo! Drogi Tato!

Wszystko co dajecie mi teraz, zaowocuje w moim dorosłym życiu. Moje zdrowie psychiczne jest równie ważne jak zdrowie fizyczne. Gdy choruje moje ciało, idziecie ze mną do lekarza, uczęszczacie ze mną na bilans, aby sprawdzić, czy dobrze się rozwijam. Chcę Wam dziś zwrócić uwagę na moje potrzeby psychiczne. Dla mnie ważne jest to, co czuję i jak się czuję, jakie mam obawy, co mnie cieszy a co smuci. Proszę, pamiętajcie, że nie tylko moje oceny i osiagnięcia sa ważne. Marzę o tym, aby wszystko, co jest we mnie, zostało przez Ciebie zauważone i usłyszane. Proszę, porozmawiaj o tym ze mną. Wiem, że Tobie też czasem bywa trudno, dlatego Ty też masz prawo zadbać o siebie. Kiedy Ty jesteś szczęśliwy, ja też jestem.

Mamo, Tato, chcę Wam powiedzieć, że to, co od Was otrzymuję, buduje mój świat. Tylko Wy możecie mi dać dobre życie, a na takie zasługuje każde dziecko. Na dobre życie bez lęku, bólu, strachu, samotności                      i niezrozumienia.

                                                                                                                                                       Twoje Dziecko

 

10 października obchodzony jest Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego

Dzieciństwo jest kluczowym okresem budowania dobrej kondycji psychicznej. Niestety w obecnych czasach coraz więcej dzieci i młodzieży potrzebuje specjalistycznej pomocy, gdyż nie radzi sobie z wyzwaniami i  problemami.

1. Staraj się spędzać z dzieckiem jak najwięcej czasu. Baw się z nim, rozmawiaj, interesuj się jego problememi, przytulaj. Zachęcaj swoje dziecko, aby pomagało Ci w codziennych obowiązkach.

2. Zachęcaj dziecko do kontaktów z rówieśnikami. Pozwól mu zapraszać do domu swoich znajomych.

3. Pamiętaj, że dla zdrowia psychicznego Twojego dziecka bardzo ważne są: odpowiednia ilość snu i wypoczynku, aktywność fizyczna, zdrowa dieta.

4. Pozwól swojemu dziecku na wyrażanie swoich emocji. Dziecko ma prawo przeżywać radośc, smutek, ale również złość, strach czy wstyd.

5. Bądź dla dziecka przykładem. Dzieci najbardziej efektywnie uczą się przez obserwację i doświadczenie. Jeśli więc sam dbasz o swój dobrostan psychiczny, jest duża szansa, że Twoje dziecko będzie czerpać z Twoich nawyków.

6. Szanuj zdanie swojego dziecka, licz się z jego potrzebami i opiniami. Wtedy dziecko czuje się bezpieczne, ważne i  pewne siebie.

7. Unikaj wszelkiej formy przemocy: krzyku, bicia. Bardzo negatywny wpływ na rozwój dzieci mają częste kłotnie osób z jego najbliższego otoczenia, a szczególnie rodziców. Napięta atmosfera w domu może być szczególnie stresująca dla młodego człowieka, powodować stany lękowe a w konsekwencji poważne zaburzenia psychiczne.

Jakie zachowania dzieci powinny zaniepokoić?

Zachowanie odmienne od dotychczasowego. Może ono dotyczyć zaburzeń snu, odżywiania, zachowania,samopoczucia np. obniżony nastrój. Niepokój może również budzić sytuacja, gdy dziecko zaniedbuje swoje obowiązki, przestaje wykonywa czynności, które do tej pory je cieszyły lub gdy unika kontaktów z rówiesnikami, szczególnie, jeśli wcześniej były one dla niego ważne.

Wśród innych sytuacji, które mogą budzić niepokój, należy wymienić:

- występowanie epizodów lękowych, w tym napady paniki

- pogorszenie wyników w nauce

- agresja

- dokonywanie samookaleczeń.

Jeśli rodzic zauważy niepokojące zachowania u swojego dziecka powinien w pierwszej kolejności otoczyć dziecko troską, wyrozumiałością, bliskością. Może poprosić o pomoc szkolnego psychologa, pedagoga, wychowawcę, który wskaże najlepszy spsoób postępowania i pomocy. Niekiedy potrzebna będzie pomoc specjalisty:psychologa bądź psychiatry.

Istnieją również telefony zaufania:

116 111- telefon zaufania dla dzieci i młodzieży

800 12 12 12- telefon zaufania rzecznika praw dziecka, czynny 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu dla dzieci, młodzieży i osób dosrosłych, którzy chcą porozmawiać o problemach dziecka

800 100 100- telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci

 

Rodzicu, pamiętaj!

1. Twoje dziecko chce czuć, że jest kochane i zawsze może liczyć na Twoje wsparcie.

2. Twoje dziecko pragnie, abyś doceniał jego wysiłki i starania, a nie tylko efekt końcowy.

3. Twoje dziecko chce, abyś był konsekwentny i stanowczy.

Apel Twojego dziecka!

1. Okazuj zainteresowanie moimi sprawami ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż sam zacznę mówić

2. Nie psuj mnie. Nie muszę mieć wszystkiego, czego się domagam. Drogie gadżety nie zastąpią mi spędzonego z Tobą czasu.

3. Nie bagatelizuj moich złych nawyków. W ten sposób pomożesz mi zwalczyć zło, póki to jeszcze możliwe.

4. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne.

5. Nie porównuj mnie do innych. Jestem niepowtarzalny i wyjątkowy, tak samo jak Ty.

6. Nie bagatelizuj moich lęków i problemów.

7. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami, ponieważ w przeciwnym razie poszukam odpowiedzi gdzie indziej.

8. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia.

9. Nie rób za mnie niczego, co mógłbym zrobić sam, ponieważ wtedy dajesz mi do zrozumienia, że we mnie nie wierzysz.